Wewnętrzna nastolatka/ek to ważna część naszej psychiki, która zwykle zepchnięta jest w cień innych, „ważniejszych” spraw … i najczęściej nie mamy dla niej czasu. W czasie, kiedy dojrzewaliśmy w tym okresie, zwykle byliśmy w tym samotni i zagubieni. Zmieniało się nasze ciało, nasz mózg mocno się redukował i przebudowywał. Jak o wewnętrznym dziecku obecnie już sporo się mówi, napisano na ten temat sporo książek, to o wewnętrznym nastolatku wciąż jest dziwna cisza…

Wg najnowszych badań, od strony neurologicznej, o nastolatku należy myśleć w kategoriach przynajmniej do lat 30. A w zasadzie znacznie dłużej. Jest w nas na zawsze.

W nastoletniości działo się mnóstwo ważnych transformacji: przemiana psychiki, ciała, głosu, zmiany hormonalne, redukowanie około 90% obszarów mózgu. Bardzo mało rozumieliśmy z tego, co się z nami dzieje. Otoczenie zwykle nas mało wspierało, często szydziło i bywało okrutne. My sami bywaliśmy ostrzy dla siebie w tym czasie. W znacznej mierze odrzucaliśmy siebie. Utwardziliśmy siebie i poszliśmy w pewien rodzaj rezygnacji lub buntu rozczarowując się „autorytetami”, które nas otaczały. W dorosłych ciałach często kontynuujemy to psychologiczne opieranie się życiu.

Z powodu ogromnego stresu, presji wewnętrznej i zewnętrznej, chociaż nikomu nie jest łatwo, to wygląda na to, że chłopakom jest łatwiej. Łatwiej jest przejść ten czas psychologicznie jako chłopak, opuszczając poniekąd swoją żeńską stronę. Więcej o tym na warsztacie.